 Er wordt vaak gezegd dat er op Twitter alleen maar gescholden en gevloekt wordt. Dat mensen in plaats van in debat te gaan met elkaar, o de man/vrouw gaan spelen, en elkaar zo pijn doen. Dat kan, helaas, al eens het geval zijn. Maar tegenover die uitwassen staan de vele momenten waarop je echt van Twitter geniet, van de creativiteit van mensen, maar ook van de sympathie, het medeleven.
Denk bijvoorbeeld aan de woordspelingen die spontaan ontstaan, en als een lopend vuurtje mensen aanzetten om ook hun bijdrage te leveren. Een gezegde of spreuk die aan de actualiteit aangepast wordt, of een misplaatste uitspraak van een of andere politiecus/ca, die dan nog verder tot in het absurde doorgetrokken wordt door twitteraars die erop reageren. Heel vaak zijn die woordspelletjes voor mij persoonlijke een aanzet om de mensen die hierbij creatief te werk gaan, te gaan volgen. En,zelfs als is het vanop afstand, een band ermee uit te bouwen.
Een andere manier van samenhorigheid is het verhaal van hulphond Urbain. Die heeft namelijk een eigen account op Twitter. Als pup werd hij toevertrouwd aan een pleeggezin, dat hem met veel geduld en zachtheid aan het opleiden is tot een assistentiehond. Want zo'n hond is een eigenlijk een superheld: hij moet erg slim zijn, verschillende commando's leren om zijn baasje te assisteren - dingen oprapen van de grond bijvoorbeeld voor mensen in een rolstoel. Of de weg wijzen als blinde-geleidehond.
De hele weg die hulphond Urbain moest afleggen, werd mooi weergegeven door zijn pleegouders, op Twitter. Een boeiend avontuur, ook weer een van de heerlijke dingen om op Twitter te beleven.
En dan is er nog de solidariteit. Mensen die je volgt, en die maar af en toe iets posten. Waarvan je weet dat het niet goed gaat in hun persoonlijke situatie - ziekte, van henzelf of hun partner. En waarmee je meeleeft, vanop afstand. En wanneer je op een bepaalde dag leest dat die persoon de volgende dag afscheid moet nemen van de partner, omdat die, na een lange strijd tegen een slepende ziekte, de strijd moe is. Dan is het even slikken, zelfs al heb je die mensen nooit ontmoet. Maar het mooie - en het meest ontroerende- is dat er meteen zoveel mensen spontaan warmte en hoop wilden delen met die twee mensen, op een virtuele manier, door afbeeldingen van kaarsjes en lichtjes te sturen.
De goedheid in de mens, zijn warme hart, zal altijd blijven spreken, gelukkig maar. Ook op Twitter.
Aan de vele twitteraars die de lichtjes lieten schijnen voor Vuurdistel: jullie zijn schitterende mensen!
https://twitter.com/HulphondUrbain
https://twitter.com/search?q=vuurdistel&src=typd
|
