 Bij New York Times vonden wij een artikel dat onze politici (en dan vooral hun campagnemakers) ongetwijfeld zal interesseren. Want het blijkt, zo meldt de New York Times, dat er bij politieke campagnes teruggegrepen wordt naar oudere communicatietools zoals sms.
Sociale platformen zoals Facebook en Twitter lokken dan wel politieke adverteerders, met de belofte om heel fijnmazige, doelgerichte advertenties te kunnen verzenden. Maar daar staat een grote controle op. En kiezers via mail trachten te bereiken is een hopeloze zaak, want de spamfilters zullen die boodschap tegenhouden.
Bij SMS daarentegen zijn er geen filters. En via allerlei tools kan een marketing manager gemakkelijk een bericht versturen naar honderden, duizenden telefoonnummers tegelijkertijd. Dat dit wrevel zal opwekken bij kiezers lijkt ons als een paal boven water te staan. Vooral omdat die boodschap hen bereikt op hun smartphone, op hun eigen telefoonnummer. En dat zijn twee hoogstpersoonlijke dingen.
Mag dat eigenlijk wel, dergelijke massa-sms berichten versturen? In de VS mag het enkel indien de bestemmeling via opt-in hiervoor zijn toestemming gegeven heeft. Maar daar heeft men blijkbaar een achterpoortje gevonden: die toestemming zou niet vereist zijn, indien het gaat om Peer-to-Peer berichten. Die worden namelijk individueel verstuurd, zelfs als het een tekst is die door een programma ingevuld wordt.
In Europa zou, naar ons weten, een dergelijke uitzondering niet bestaan. En het is weer de GDPR die ons daarvoor behoedt. (Met dank aan @dominiek_be voor de GDPR-tip)
https://www.nytimes.com/2018/08/01/technology/campaign-text- ...
https://www.textmarketer.co.uk/blog/2018/02/business-sms/wha ...
https://gdprinformer.com/gdpr-articles/gdpr-political-market ...
|
